ชีวิตการทำงานนอกห้องเรียน
เขาจับกล้องฝึกฝีมือด้วยตัวเองมาตั้งแต่สมัยเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพ จนมาเริ่มถ่ายภาพข่าวให้กับหนังสือพิมพ์แนวหน้าตอนอยู่ปี 3 หลังเรียนจบก็ได้เข้าทำงานกับแนวหน้าเป็นที่แรก ก่อนย้ายไปอยู่กับหนังสือพิมพ์ The Nation นานเกือบ 10 ปีจนคุ้นเคยกับการถ่ายภาพทุกประเภทยกเว้นภาพกีฬาซึ่งตอนนั้นยอมรับว่าไม่ค่อยถนัดนัก จนได้มีโอกาสมาทำงานกับสำนักข่าวอีพีเอ
“ตอนปี 2535 มีเหตุการณ์ทางการเมืองครั้งใหญ่ ซึ่งเป็นช่วงที่เริ่มเรียนวิชาถ่ายภาพพอดี จึงลองจับกล้องมาถ่ายรูปตามถนนราชดำเนินดู ยังจำได้ ฟิล์มม้วนแรกที่ถ่าย หลังจากนำไปล้าง ไม่มีภาพเลย เนื่องจากใส่ฟิล์มไม่เข้า ตั้งแต่นั้นมาทุกครั้งจะตรวจสอบการใส่ฟิล์มอย่างดีเสมอ”
“การเคลื่อนไหวทางการเมืองช่วงนั้นทำให้เริ่มมีความสนใจอ่านหนังสือพิมพ์มากเป็นพิเศษ แล้วดูภาพข่าวไปด้วย ซึ่งคนทั่วไปมักคิดว่าภาพข่าวคือเหตุการณ์อุบัติเหตุ ถ่ายรูปคนตาย แต่จากเหตุการณ์ทางการเมืองทำให้ได้พบภาพข่าวที่สะท้อนความเป็นไปของเหตุการณ์ ภาพที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ ถ่ายทอดเหตุการณ์ความรู้สึก เพื่อบอกเล่าความจริง เลยเริ่มรู้สึกว่าการเป็นช่างภาพข่าวก็เหมือนเราเป็นผู้บันทึกเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ รูปถ่ายที่ออกมาจะมีอายุยืนยาวกว่าตัวเรา ทำหน้าที่บอกเล่าเหตุการณ์จากรุ่นสู่รุ่น”
ทุกชิ้นงานคือประสบการณ์ล้ำค่า
ด้วยความที่สำนักข่าวอีพีเอเป็นสำนักข่าวที่มีช่างภาพประจำอยู่ทุกประเทศ ทำหน้าที่คอยส่งภาพเหตุการณ์ข่าวสารต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเศรษฐกิจ สังคม การเมือง วัฒนธรรม กีฬา รวมถึงเหตุการณ์สำคัญๆ ให้กับหนังสือพิมพ์ นิตยสารข่าว และเว็บไซต์ทั่วโลก โดยในเมืองไทยมีช่างภาพข่าวประจำอยู่เพียง 3 คนเท่านั้น เขาจึงได้มีโอกาสเข้ามาจับงานถ่ายภาพสายกีฬา สั่งสมประสบการณ์และฝีมือจนได้มีโอกาสถ่ายภาพในการแข่งขันรายการใหญ่ๆ มากมายอาทิ ฟุตบอลโลก 2006 ที่เยอรมนี ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรป 2008 ที่สวิตเซอร์แลนด์ โอลิมปิค 2008 ที่กรุงปักกิ่ง ฟุตบอลโลก 2010 ที่แอฟริกาใต้ กรีฑาชิงแชมป์โลก 2011 ที่เมืองแดกู เกาหลีใต้ เทนนิส ออสเตรเลียนโอเพ่น 2011 ที่กรุงเมลเบิร์น ออสเตรเลีย การแข่งขันรถฟอร์มูล่าวันที่สนามเซปัง ประเทศมาเลเซียและสิงคโปร์ ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรป 2012 ที่ยูเครน ฟุตบอลโลก 2014 ที่บราซิล และการแข่งขันยิมนาสติกชิงแชมป์โลก 2014 ที่เมืองหนานหนิง ประเทศจีน
ภาพต้องสื่อสารด้วยอารมณ์
สมัยนี้ใครมีเงินก็เป็นเจ้าของกล้องได้ แต่เขามองว่าการถ่ายภาพให้ออกมาดีต้องอาศัยปัจจัยหลายอย่าง บางคนมองว่าความรู้ด้านเทคนิคถ่ายภาพสำคัญสุด บางคนก็ว่าต้องมีความคิดสร้างสรรค์พิเศษ แต่สิ่งสำคัญกว่านั้นคือ ความขยันอดทนไม่ย่อท้อ และที่สำคัญที่สุดคือความรักในสิ่งที่ทำ เพราะความเก่งสามารถสอนสามารถเรียนรู้กันได้ ซึ่งสิ่งเหล่านี้มีผลต่อมุมมอง ต่ออารมณ์ของการถ่ายภาพที่ทำให้ผลงานของแต่ละคนแตกต่างกันไป
อุปกรณ์ดีก็เป็นส่วนหนึ่งที่ขาดไม่ได้
ด้วยความที่ต้องถ่ายภาพข่าวทุกประเภท ช่างภาพของอีพีเอจึงต้องมีความคล่องตัวสูง ทำงานได้ในทุกสถานการณ์ ยิ่งกับการถ่ายกีฬาที่ทุกอย่างเคลื่อนไหวรวดเร็วตลอดเวลา ก็ต้องตื่นตัวอยู่เสมอ จับภาพให้ทัน โฟกัสให้ได้ รู้จักวิธีคุมแสง แต่หลายครั้งก็ไม่สามารถควบคุมแสงได้เลยโดยเฉพาะกับแสงธรรมชาติ ดังนั้น ความฉับไวและคุณภาพของอุปกรณ์ที่ใช้ก็มีความสำคัญ
เขาเล่าว่าเวลาทำงาน ทางอีพีเอจะคอยซัพพอร์ตเรื่องอุปกรณ์ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นของแบรนด์แคนนอน ทำให้เขาคุ้นเคยกับกล้องแคนนอนมานานกว่า 10 ปีตั้งแต่สมัยยังเป็นกล้องฟิล์ม ซึ่งจากที่ได้ลองเล่นกล้อง EOS 7D Mark II สิ่งแรกที่ประทับใจมากคือ ประสิทธิภาพในการโฟกัสที่ทำได้เร็วและแม่นยำมากๆ และความสามารถในการติดตามวัตถุเคลื่อนไหวที่ทำได้ลื่นไหลไม่มีหลุด เพราะมีจุดโฟกัส 65 จุด ปรับเลือกโหมดโฟกัสได้ 7 แบบ และยังเลือกความเร็วโฟกัสได้ตามต้องการ ที่สำคัญ สามารถควบคุมการทำงานแทบทุกอย่างได้ด้วยนิ้ว 2 นิ้วหรือมือเพียงข้างเดียว เรามองเห็นทุกอย่าง คอนโทรลทุกอย่างได้ผ่านวิวไฟน์เดอร์ ทำให้ไม่ต้องละสายตาจากกล้องเวลาถ่ายรูปเลยซึ่งโดนใจจุดนี้มาก เพราะช่วยให้คล่องตัวเวลาทำงาน
ผู้ชนะต้องเอาชนะคำว่ากลัว
สิ่งที่อยากฝากถึงช่างภาพมือสมัครเล่นรุ่นใหม่ๆ ที่ต้องการพัฒนาฝีมือเพื่อเติบโตเป็นช่างภาพมืออาชีพที่ดี ประการแรก ก่อนที่จะไปถ่ายงานอะไร ต้องมีความรู้ในสิ่งที่จะถ่าย โดยเฉพาะในเรื่องของกีฬา เราต้องรู้ว่ากีฬานั้นเล่นยังไง มีจังหวะไหนที่เราสามารถหยุดจังหวะโมเมนต์ตรงนั้นแล้วถ่ายออกมาเป็นภาพนิ่งได้ เช่น กีฬาฟุตบอล ไม่ว่าจะจังหวะทำประตู จังหวะที่นักเตะดีใจ หรือจังหวะสุดท้ายที่เขาแพ้ เราต้องคิดไว้ก่อนไปถ่าย
ประการที่สอง ต้องฝึกฝนตนเองอยู่เสมอ อย่าหยุดนิ่งที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ต้องรู้จักควบคุมกล้องกับเลนส์ให้มีความเชี่ยวชาญเสมือนเป็นแขนขาที่สองของตัวเอง และที่สำคัญ ต้องไม่กลัวที่จะสร้างสรรค์ภาพแปลกๆ ใหม่ๆ รู้จักฉีกกฎเดิมๆ ดูบ้าง เพราะนั่นจะทำให้งานของเรามีความแตกต่างและความพิเศษเหนือคนอื่น
ผลงานประทับใจ
เป็นคำถามที่ตอบยากมาก ไม่มีภาพไหนที่ประทับใจที่สุด ไม่มีภาพไหนของตัวเองที่คิดว่าดีที่สุด เพราะถ้ามันดีที่สุดไปแล้ว มันจะทำให้เราหยุดกับความสำเร็จ อาชีพช่างภาพข่าวต้องเดินทางแข่งกับเวลาเสมอ มันเกิดขึ้นแล้วมันก็ผ่านไป คุณทำงานชิ้นที่แล้วได้ดีขนาดไหน เมื่องานชิ้นใหม่มาถึงก็นับหนึ่งใหม่อีกครั้ง ความสำเร็จของเมื่อวานไม่มีประโยชน์ ถ้าวันนี้ทำงานผิดพลาด
แต่ถ้าให้เลือกภาพประทับใจของเหตุการณ์แต่ละเหตุการณ์ คงเป็นภาพจากการแข่งขันยิมนาสติกที่นักกีฬาจากเกาหลีใต้พลัดตกลงจากบาร์ ผมรู้สึกว่ามันเป็นภาพที่สื่อสารอารมณ์ของนักกีฬาได้ดีจากสีหน้าของเขา ออกมาเป็นภาพที่แตกต่างจากจังหวะอื่นๆของกีฬาประเภทนี้ ภาพนี้ได้รับเลือกจากสำนักข่าวอีพีเอให้เป็นหนึ่งในภาพยอดเยี่ยมประจำปี 2014
อีกภาพก็เป็นภาพเทนนิสที่แอนดี้ เมอเรย์ เสิร์ฟบอลใน Thailand Open ถ่ายจากมุมสูง ซึ่งมุมนี้มีสนามที่กรุงเทพเท่านั้นที่ถ่ายมุมนี้ได้ และจังหวะบอลอยู่ตรงปากของแอนดี้พอดี ผมว่ามุมแปลกดี แล้วก็โชคดีที่จังหวะบอลอยู่ตรงนั้นพอดี
ส่วนรูปวิ่งที่กรีฑาชิงแชมป์โลกก็ชอบ เพราะรูปวิ่งระยะไกลซึ่งปกติไม่ค่อยมีแอคชั่นมากนัก ก็เลยลองใช้เทคนิคใช้ความเร็วชัตแตอร์สปีดแบบต่ำมากๆ พร้อมกับแพนกล้องตาม ก็ได้รูปที่แปลกดี หัวหน้าก็ชอบ